11, 12 & 13 september – reizen naar en in Zweden

We vertrekken deze ochtend, woensdag de 11 september, vroeg. We staan nu twee dagen letterlijk tussen de bergen en ik merk dat ik daar niet zo positief op reageer. Ik wordt er wat benauwd van en wil graag weer wat meer ruimte en zicht om me heen. We hebben een route uitgestippeld wat ons richting Zweden moet brengen maar denken dat deze avond niet te gaan halen met onze ervaring van de afgelopen weken met de wegen van Noorwegen. Maar niets blijkt minder waar. De wegen zijn richting het oosten van Noorwegen een stuk makkelijker te bereizen en zijn zelfs wat saai. We rijden lange stukken zonder ook maar een tegenligger tegen te komen en door woeste landschappen. Een totaal ander Noorwegen dan we de afgelopen 10 dagen hebben gezien. Wel merken we dat de wegen steeds slechter worden en dat gaat van kwaad tot erger naarmate de kilometers volgen. De sleurhut huppelt aardig mee alleen de inboedel vind dat duidelijk wat minder prettig. We hopen dat wanneer we de Zweedse grens overgaan dat de weg weer wat beter gaat worden maar helaas rijden we nog ruim 100 kilometer over buppie roads voordat we aankomen op onze eerste Zweedse camping. Camping “Soralvens Fiske Camping” in Idre. Deze camping staat midden in de natuur aan een riviertje en biedt leuke mogelijkheden om te vertoeven. Maar ook deze camping is al aan het afsluiten voor het seizoen. Wel lekker rustig want met ons zijn er nog maar twee andere kampeerders. Het is dus elke keer kiezen welke wc of douche we nu weer gaan uitproberen en in de rij staan is al helemaal niet aan de orde. 

Toeval is dat deze camping wordt gerund door een Nederlands echtpaar. Niet op uitgezocht maar wel even makkelijk met de tips die we krijgen voor de omgeving. We besluiten namelijk om hier een dagje te blijven om aan het Zweedse leven te wennen of eigenlijk gewoon even lekker toe te komen aan een boek lezen en ons oriënteren wat we verder willen gaan zien en doen in Zweden de komende twee weken. 

Daarom slapen we donderdag de 12e september lekker uit en proberen soms wat buiten te zitten. Maar helaas verdwijnt de zon ook weer net zo snel als hij komt en is het met 10 graden iets te koud om buiten te blijven zitten. Tijdens onze vele kilometers zien we veel waarschuwingsborden voor overstekende elanden. Tot nu toe hebben we die nog niet getroffen. Gelukkig maar want mocht je die treffen op de weg dan ben je meestal te laat voor remmen en heb je zo een eland op je motorkap. Van de campingeigenaresse krijgen we de tip dat er veel elanden rondlopen in de bossen om de camping heen. Soms zelfs op de camping. Op dat laatste gaan we niet wachten en besluiten om de geadviseerde bosroute rond de klok van 17.00 te gaan rijden in de hoop de elanden in het wild te zien. We rijden het bosweggetje op en met een “snelheid” van 10 km per uur speuren we beiden aan één kant van het weggetje de bossen af op zoek naar elanden. Voordeel is dat je niet op mede bosweggebruikers hoeft te letten want die zijn er totaal niet. Dit hebben we 1,5 uur volgehouden maar het is ons niet gelukt om ze te zien. Totdat ik in mijn achteruitkijkspiegel (ik reed deze keer) zag dat er drie achteropkomende auto’s naderden. Zij waren duidelijk niet zo interesseert in de langzame-ik-wil-een-eland-zien-route dus ik ben netjes aan de kant gegaan om hen voor te laten. Tot onze schrik trok de eerste auto een aanhanger voort met daarop, ja hoor, een eland. Alleen deze lag levenloos op zijn rug met de poten omhoog naar de hemel te kijken. Dat was nou niet helemaal ons idee van het willen zien van een eland in levende lijve. In levende lijve was hij allerminst. Na deze belevenis hebben we het speuren achter ons gelaten zijn we toch nog wel wat teleurgesteld terug gegaan naar de camping. Misschien dat het ons deze vakantie nog een keer is gegund om ze echt te gaan zien. Gelukkig hebben wel nog in Noorwegen een prachtig mooi groot hert met een enorm gewei voor ons het bos in zien gaan. Dat maakt iets goed.

Vandaag, vrijdag 13 september vertrekken we van onze Nederlandse-Zweedse camping en hebben het plan om 350 kilometer te gaan rijden. Geen idee of we dat ook gaan halen want met onze eerste ervaring van de Zweedse wegen weten we niet of we harder kunnen rijden dan 60 kilometer per uur. Gelukkig blijkt dat allemaal mee te vallen en rijden we dwars door een mooi en bosrijk maar ook wat saaie Zweden.

We komen redelijk bij tijds aan op de camping die we voor ogen hadden. Camping “Herrgärdscamping” in Kristinahamn. Bij de poort blijkt alleen dat de receptie alleen open is van 9-15 uur van maandag tot vrijdag. En vandaag is het vrijdag 15.30 uur. Telefoonnummer geeft antwoordapparaat dat ze niet telefonisch bereikbaar zijn. We hebben niet echt veel zin om verder te gaan zoeken naar een andere camping. Gelukkig is er een Duits echtpaar dat ons met hun auto kaart op de camping willen laten zodat we ons “illegaal’ installeren en gaan zien hoe we dat morgen gaan oplossen. Gelukkig zijn we niet de enige met dit probleem. Zelfs een Zweeds stel dat hier nog geen 30 kilometer vandaan woont en een weekendje komt kamperen stonden voor hetzelfde probleem. Dus, wordt vervolgd.